از شب‌های بی‌پایان در خوابگاه‌های دانشجویی تا جلسات جذب سرمایه چند میلیون دلاری، نسل تازه‌ای از کارآفرینان کریپتو در حال بازتعریف مرزهای ممکن هستند؛ جوانانی که هربار در برابر یک «نه» سرسخت‌تر می‌شوند.
ما در پست «کریپتو؛ از شکاف دانشی تا پذیرش» گفتیم که نسل زد، پیشتاز پذیر ش رمزارزها در میان نسل‌های جوان‌تر است. در ادامه همین مسیر، در این پست از بلاگ یوبیتکس، سراغ جوانانی رفته‌ایم که نه‌تنها رمزارزها را پذیرفته‌اند، بلکه کسب‌وکارهای بزرگی را هم در همین سن کمتر از ۲۵ سال راه‌اندازی کرده‌اند.
جاش بنارون، بنیان‌گذار استارتاپ آیریس، به یاد می‌آورد که در ۱۹ سالگی وقتی برای جمع‌آوری سرمایه قدم برداشت، با تمسخر و بی‌اعتمادی روبه‌رو شد. او می‌گوید: «پیش از اینکه بنیان‌گذار باشم، برای ورود به اکوسیستم کریپتو تلاش زیادی کردم؛ حتی معرفی به مدیر ارشد فناوری یکی از بزرگ‌ترین صرافی‌های اروپایی نتیجه‌ای نداشت و فقط به خاطر سنم از اتاق بیرونم کردند.»
واقعیت این است که در دنیای سرمایه‌گذاری، جوان بودن همیشه امتیاز محسوب نمی‌شود. اگرچه سیلیکون‌ولی از قصه‌های موفقیت بنیانگذاران جوان پر است، اما میانگین سنی یک بنیان‌گذار فناوری در فضای سنتی حدود ۴۲ سال است. با این حال، ظهور بلاکچین و فلسفه‌ی «بدون نیاز به مجوز» آن، این مسیر را تغییر داده است؛ همان‌طور که ویتالیک بوترین در ۲۱ سالگی اتریوم را پایه‌گذاری کرد.
چوندا مک‌کین، ۲۳ ساله و بنیان‌گذار پلتفرم Nucleus، نیز از همان جنس جوانان جسور است؛ او پلتفرمی ساخته که به رول‌آپ‌ها و اپ‌چین‌ها امکان جذب کاربران با ارائه سود دارایی‌های پل‌سازی‌شده را می‌دهد. مک‌کین می‌گوید: «جوان بودن هم موهبت است و هم نفرین. صندوق‌های سرمایه‌گذاری بارها به من گفته‌اند که در این بازار دیفای جایی ندارم، چون سنم را می‌دیدند نه طرحم را.»
او ادامه می‌دهد: «همین بی‌اعتمادی باعث شد مدام خودم را محک بزنم و ثابت کنم که هیچ‌چیز جدی‌تر از جاه‌طلبی ما نیست.»
بنارون نیز در نهایت موفق شد در همان ۱۹ سالگی سرمایه اولیه ۲۰۰ هزار دلاری جذب کند و امروز آیریس بیش از ۱۵ میلیون دلار بودجه دارد. با این حال، او معتقد است که بنیانگذاران جوان هنوز الگوی ذهنی روشنی برای مدیریت تیم‌ها ندارند و گاهی با آزمون‌وخطا پیش می‌روند: «بارها کسانی را استخدام کردم که از من باتجربه‌تر بودند و تلاش کردند ساختار تیم را به روش سنتی تغییر دهند؛ همین موضوع برای مدتی ما را عقب انداخت.»
راه‌اندازی یک شرکت کریپتویی، مسیری است که در مدرسه و دانشگاه کمتر درباره‌اش چیزی یاد می‌دهند؛ از مدیریت نیروی انسانی تا مذاکره با سیاست‌گذاران و نهادهای نظارتی.
پاول فرامبوت هم یکی دیگر از این چهره‌های جوان است؛ او پروتکل وام‌دهی دیفای مورفو را در اتاق خوابگاهش تأسیس کرد. او می‌گوید: «جادوی کار، همان معصومیت بود. من بین کلاس‌ها با سرمایه‌گذاران تماس می‌گرفتم. هیچ‌کس نگفت چطور باید سرمایه جذب کنم.»
فرامبوت در همان سال نخست ۱ میلیون دلار و کمی بعد ۲۰ میلیون دلار دیگر سرمایه جذب کرد؛ دستاوردی که صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر آمریکایی را بعد از سال‌ها دوباره به فرانسه کشاند. امروز مورفو سومین پلتفرم بزرگ وام‌دهی دیفای است و با کوین‌بیس همکاری می‌کند.
گریفین دونیف، بنیان‌گذار هالیدی، هم در دانشگاه و میان کلاس‌های علوم کامپیوتر استنفورد ایده‌اش را پرورش داد. او که از دوران مدرسه عاشق هک و بازی‌های آنلاین بود، امروز تیمی ۲۰ نفره را در نیویورک و سان‌فرانسیسکو رهبری می‌کند. دونیف می‌گوید: «راه ساده‌ای نبود؛ درست زمانی که کارمان را شروع کردیم، Terra Luna و بعد FTX سقوط کردند. اما اگر اراده داشته باشی، یاد می‌گیری و دوام می‌آوری.»
او در ۲۴ سالگی می‌گوید که با همه دشواری‌ها، ساخت محصولات واقعاً غیرمتمرکز «هم سخت‌ترین و هم هیجان‌انگیزترین فرصت نسلی» است.
با این حال، مک‌کین اعتقاد دارد که دوره‌ی بنیانگذاران دانشجو در کریپتو رو به پایان است. او می‌گوید: «صنعت بلوغ پیدا کرده و حالا دیگر داشتن مدل کسب‌وکار پایدار، مهم‌تر از رویاپردازی است.»
جمع‌بندی
جوانان زیر ۲۵ سالی که امروز در دنیای کریپتو کسب‌وکار می‌سازند، ثابت کرده‌اند که سن فقط یک عدد است؛ چیزی که گاهی جلوی در اتاق جلسه مانع‌شان می‌شود، اما جلوی بلندپروازی‌شان را هرگز. مسیر آنها پر از آزمون‌وخطا، نه‌های پی‌در‌پی و فروپاشی‌های گاه‌به‌گاه بازار است، اما همین چالش‌هاست که نسل تازه‌ای از رهبران جسور و نوآور را تربیت می‌کند. شاید دیگر دوران اتاق‌های خوابگاه و پاورپوینت‌های شبانه تمام شده باشد، اما چیزی که باقی می‌ماند روح بی‌باک و کنجکاوی پایان‌ناپذیر این نسل است؛ نسلی که آینده کریپتو را رقم می‌زند.